​پیداوار زراعتی از نوع حبوب، گندم، جو، جواری، باقلی مشنگ و بعضا پنبه است و از حاصلات فالیزی بیشتر خربوزه و تربوزه می باشد خربوزۀ آن زیاد شهرت داشته و اولتر از همه جا به کابل می رسد باغ های انگوری و درخت های توت زیاد بوده و بعضاً زردآلو، سیب و بادام هم تربیه می شود و برای پرورش اقسام گلها مخصوصاً گلاب و پنونی مردم آنجا رغبت دارند و یک مقدار نباتات طبی نیز مانند جوانی بادیان و خاکشیر هم بقسم خود به عمل می آید. حیوانات اهلی از قبیل، گاو گوسفند بز اشتر و مرکب نگاهداشته می شود،  طیور اهلی وحشی آن عبارت از مرغ خانگی مرغ آبی و کلنگ می باشد و مردم بشکار آهو و غیره طیور که در آنجا پیدا می شود میل زیاده دارند.

بگرام: با وجود اینکه از حصص شمال و جنوب بین رودخانه پنجشیر محدود بوده و این دریا از سمت شرق آن عبور می کند اراضی بگرام از آن استفاده نمی تواند زیرا این دریا مجرای خود را خورده و از سطح عمومی پایانتر، شده همین طور رودخانه باريك) (آب) نیز آب زیاد نداشته و يك رودخانه دائمی شمرده نمی شود بلکه در برج حمل و ثور جریان داشته سپس خشك می گردد با اینکه رودخانه باريك آب چیزی از گل دره و شکر دره و يك اندازه از دامنه  های غربی کو های صافی آمده و رود پنجشیر نیز آب سه درۀ بزرگ مانند، غوربند، شتل و سالنگ را همراه دارد به واسطۀ پستی مجرای خود به بگرام آب داده نمی تواند اما انهار چهارگانه دیگر به نام های نهرچه، ریکار نهر خواجه نهر ماهیگیر نهر بگرام موسوم بوده و از دریای غوربند که منبع آن کوه شیخ علی و ترکمان و پارسا است جدا گردیده پس از عبور از علاقه غوربند به بگرام و اصل زمین  های مزروعی این حصه را آبیاری می کند بگرام مناطق کوهستانی نداشته بلكه بروى يك سطح همواری کائن می باشد. تنها به حصۀ شمال آن متصل (برج عبد الله) کوه بچه وجود دارد که به نام کوه (توپ) مشهور است. حکومت بگرام در حوزۀ خود داری يك علاقه داری درجه ۳ به نام (کوه صافی) و شامل يكعده قرأ و نصبات می باشد که مشهورترین آنها حسب ذیل است:  قریه بگرام،  قریه دولت شاهی،  قریه دیله، قریه رباط،  قریۀ نصرو، قریۀ غلام علی، قریهٔ ماهیگیر،  قریۀ لغمانی،  قریهٔ قلعه گلی، قریهٔ از باشی، قریهٔ جان قدم، قریهٔ بلند، قریهٔ قرچه، قریهٔ گرانشاخ، قریۀ خروتی، قریهٔ شالالاه، قریه نوده، قریهٔ جعفرخیل، قریهٔ توغچی، قریهٔ یورچی، قریهٔ بخشی خیل،  قریهٔ قلندر خیل، قریهٔ ترکمنسان، و غیره که تعداد مجموعی آن تقریباً در حدود (۱۱۰۰۰) خانوار می باشد. اهالی آن اکثراً به زراعت و برخی هم به صنعت و بافندگی مشغولند و یک باب مکتب ابتدائی به غرض تعلیم و تربیه اطفال در قریه ماهیگیر مربوط حکومت بگرام تأسیس گردیده است. دو باب مسجد جامع که بک باب آن در قریه جانقدم و یک باب دیگر آن در قریهٔ قلعۀ بلند وجود دارد از بنا های آخندزاده تکاب شمرده می شود و همین طور زیارات مشهوریکه در بگرام می باشد عبارت است از زیارت صوفی،  بابا دریگرام زیارت میرشاه غازی در قریه ماهیگیر زیارت خواجه ورق ولی در قریهٔ توغچی و زیارت خواجه خسرو صاحب در قریهٔ گرانشاخ این منطقه اغلباً دشت بوده راه های متعددی دارد که برای عبور و مرور موتر مساعد است بگرام از نقطه نظر آرکیولوژی و تاریخی اهمیت فوق العاده داشته و آثار تاریخی آن مشهور است این آثار ذریعهٔ متخصصین عتیقه شناسی استخراج و ملاحضه و تدقیات شده اما خارج از محوطه خرابه  های تاریخی از حصه شرق و شمال و جنوب یعنی در امتداد مجرای رودخانه پنجشیر در هر طرف آن بعضاً آبادیها و قلعه ها دیده می شود که چند قلعه آن مشهور به قلعه (قرچه) و چند قلعه آن معروف به قلعهٔ اکاخیل است که دران بعضی از افغان های غلزائی سکونت دارند خرابه  های قلعه متروکی که امروز نزديك نقاط تاریخی بگرام به نظر می رسد مسكن يكعده تاجك هاست که نسبت شغل صید ماهی مشهور به تاجک های صیاد می باشند.

در جلگهٔ (کاپیسا) یا کوهدامن و کوهستان امروزی در عصر یونانیها چندین شهر آباد گردیده که بهترین آنها شهر اسکندریه (قفقاز) و شهر (تیسکایا) بود پس از تحقیقات باستان شناسان اروپائی چنین فیصله شد که محل شهر اسکندریه (قفقاز) که در پای هندو کوه معمور بود (جبل السراج ) فعلی و محل نیسکایا بگرام، می باشد خرابه هائیکه مربوط به عصر یونانی است عبارت از برج عبدالله فعلی است که آنرا شهر شاهی و مناسب تر از آن قلعه و با ارگ شاهی باید گفته شود،  بگرام در عصر یونانی جنوب هند و کوه و کابلستان گردید. ولی؛ دوره شکوه و با عظمت آن با ورود کوشانیها شروع شد و خصوصاً در عصر سلطنت کنیشکای کبیر مرکز پایتخت تابستانی امپراطور بزرگ و مقتدر آسیا گردید. بگرام در وقت (آشوکا) بزرگترین سلطان گندها رای افغانستان نفوذ و اهمیت زیادی داشته و می گویند استویه در یکی از کو های جنوب غرب پایتخت قدیمی بگرام از و باقی ماند. (قاموس جغرافیای افغانستان)