استاد غلام محمد میمنگی در سال (1252 ش ـ 1873 م) در شهر میمنه واقع در ولایت فاریاب افغانستان چشم به جهان گشود. وی در سن سیزده سالگی پدرش عبدالباقی خان سرخابی را که یک شخصیت مشهور و با نفوذ در منطقۀ خود بود، از دست داد. پدرش در زمان امیر عبدالرحمن خان به جرم رفاقت و همکاری با سردار ایوب خان، در کابل با عده ای از بزرگان و مشاورین حبس شده و چندی بعد کشته شدند. او مجبور بود با مادرش با عاید مستمری که (30 روپیه  برای زنان  و 5 روپیه برای اطفال) معین شده بود، در کابل  تحت نظارت زندگی نمایند. وی به خاطر ناکافی بودن معاش برای اعاشه و اباتۀ فامیل مجبور شد به ساختن  قلمدانی و سگرتدانی و آثار دیگری بپردازد و با عرضۀ آنها در بازار چند پولی بدست آورد.

 استاد غلام محمد میمنگی از سن سیزده سالگی به اثر ذوق فطری که داشت آغاز به کار نقاشی کرد، از قضاء یکی از نقاشی هایش به دست امیر عبدالرحمن خان رسید که آنرا خیلی زیاد پسندید و او را به دربار خویش احضار کرده خواست تا این تصویر را مکرراً پیش چشم امیر در دربار نقاشی کند. غلام محمد میمنگی این کار را با همان ظرافت خاص کرد و مایۀ اعجاب و حیرت امیر و درباریان شد. بعد از همان روز امیر از میمنگی خواست تا در اوقات معین منحیث نقاش دربار، در دربار امیر ایفای وظیفه نماید و به استادان رسامی و نقاشی فرمان داد تا با راهنمائی ها و تدریس ایشان استعداد غلام محمد میمنگی را تقویت بخشیده این فن را در وی مزید تر انکشاف بخشند. استاد میمنگی بعد از فرمان امیر به آموزش پرداخت و تحت نظر نقاشان مجرب دربار مثل ملا بابا جان، استاد میر حسام الدین خان و استاد محمد عظیم خان کار نقاشی را به طور منظم آغاز کرد و مبنی بر راهنمائی های «جانگری» یکتن از نقاشان مسلکی انگلیسی به کار  مسلکی آن رشته آشنا گردید.  رفته رفته نظر به استعداد خارق العاده و پشتکاری که داشت از همه  پیشی نموده و یکی از پیش کسوتان هنر نقاشی کشور گردید. کاملاً بجاست  اگر او را «بهزاد ثانی افغانستان» بنامیم. استاد سترگ بعد از مرگ امیر عبدالرحمن خان اقامت دائمی را در کابل اختیار نمود.

استاد میمنگی به عمر 65 سالگی در ( 28 عقرب 1314 شمسی، 20نومبر 1935 م ) چشم از جهان  بست و در عاشقان و عارفان شهر کابل به خاک سپرده شد.