| انگلیسی | پښتو | شرح | معنی | نوعیت کلمه | ریشۀ لغت | تلفظ | اسم یا کلمه |
| Dialect, local tongue | ژبه، د خبرو کولو یو ځانګړی طرز، د تورو او کلماتو د ادا کولو ځانګړې طریقه، په ځانګړي خج او ځانګړي اکسنت سره د ویونو د ادا طرز ته ویل کیږي چې ډیر ځلې د قومونو، سیمو او هیوادونو د لهجو په نومونو سره یادیږي
| مثال های دیگری داریم از لهجۀ ایرانی که به ترتیب چندی را اینجا نام میبریم. (در زبان دری قربان، در لهجۀ ایرانی قربون)، (در زبان دری خانه در لهجۀ ایرانی خونه) در زبان دری نان در لهجۀ ایرانی نون)، (در زبان دری بهانه در لهجۀ ایرانی بِهونه)، ( در زبان دری مهمان در لهجۀ ایرانی مهمون)، (در زبان درین بخن در لهجۀ ایرانی یقه) (در زبان دری آخِر در لهجۀ ایرانی آخَر ) و صد ها مثال دیگر | زبان، لسان و لغاتی که انسان با آن سخن میگوید. طرز مخصوص سخن‌گفتن، اداء و تلفظ کلمات و جملات با اکسِنت و آهنگ خاص مربوط به یک کشور و یا یک منطقه، مثلاً لهجۀ ایران که زبان دری را با لهجۀ خاصی که در اصطلاح لاتین دیالکت نامیده میشود اداء میکنند.
به طور مثال (زبان) را به جای «الف» با «واو» تلفظ میکنند که از آن (زبون) درست میشود. و زبون در زبان شیرین دری «خوار، ناچار، بیچاره، عاجز و زار» معنی میدهد در حالی که برای ایرانی ها زبون همان زبان است که در لسان سچۀ دری زبان گفته شده است | اسم | عربی | /lah.ja/ | لهجه |
