​عناصر کمیاب و یا کم مصرف غذائی نبات به آن عده از عناصر کیمیاوی اطلاق می شود، که نیازمندی نبات به آنها بسیار کم است.
در علم جیوشیمی به عناصر همراه و یا جانبی سنگهای معدنی و منرالها، در صورتی کلمۀ کم مصرف و یا کمیاب استعمال می شود، که مقدار و یا غلظت آنها در سنگهای مذکور کمتر از 1000 پی پی ام (1000 ملی گرام در یک کیلوگرام) و یا کمتر از0,1 % باشد. در حالیکه از دید کیمیای زراعتی از عناصر کمیاب و یا کم مصرف غذائی نبات وقتی سخن گفته می شود، که مقدار آنها برای تکافوی نیازمندی نبات، کمتر از 50 ملی گرام در یک کیلوگرام  ویا 0,005 % وجود نبات را تشکیل میدهد. در حالیکه  این رقم در علم کیمیا کمتر از 100 ملی گرام در یک کیلوگرام ویا 0,01 % تعیین گردیده است. اگرچه نبات به تناسب عناصر پُر مصرف، به عناصر کم مصرف و یا کمیاب به مراتب کمتر نیاز دارد، ولی فقدان آنها به پیمانۀ فقدان عناصر پُر مصرف مُنجَر به کاهش رشد و انکشاف نبات می گردد.
به طور عموم مواد غذائی نبات به دو دسته تقسیم می شوند. یک دسته به نام مواد غذائی و یا عناصر پُرمصرف  (Macronutrient)  که نایتروجن، پُتاشیَم، فاسفورس، کلسیَم، مگنیزیَم و سَلفَر شامل آنها می باشند و دستۀ دومی عناصر کمیاب و یا کم مصرف(Micronutrient)   مهم وحیاتی غذائی نبات از قبیل آهن، مَنگِنِیز(منگان)، زینک (جست)، مس، مُلیبدن، کوبالت و بورون را در بر می گیرد.