​شکردخت جعفری درسال (1355 ش ــ 1977م) در ولسوالی بندر- سنگ تخت ولایت دایکندی متولد شد. به نقل از والدینش میگوید که نه ماهه بود که مریضی (سرخکان أطفال) باعث مرگ و میر تمامی نوزادان همسن او در آن دیار شد، و شکر دخت ما معجزه آسا زنده مانده بود. با تهاجم نیروهای شوروی به افغانستان و بمباران محل سکونت آنها با والدینش مجبور به ترک وطن شدند و در سال (1362 ــ 1983 م) به کشور ایران مهاجرشدند. در ایران، شکردخت جعفری به مدرسه رفت اما یک سال بعد، درهای مکاتب به روی پناهندگان افغان بسته شد.
 وقتی او 14 ساله شد، پدرش به او گفت که باید با پسرکاکایش که در نوزادی نامزد شده بودند ازدواج کند. پدرش معتقد بود که یک دختر پناهنده که در ایران زندگی می‌کند، آینده چندانی ندارد. اما خوشبختانه شکر دخت جعفری نقاط قوت درونی خود را کشف کرده بود، (اراده‌ای قوی برای دستیابی به اهداف و عزمی راسخ برای دفاع از خود.) او با نوشتن نامه ‌ای به پسر کاکا خود توضیح داد که برای این که تصمیم بگیرد با چه کسی ازدواج کند، خیلی کوچک است؛ بنابر این توانست به تحصیل خود ادامه داد.
احسان لمر