​اوقیانوس، در سیاره ما، به اشکال بزرگی از آب‌های شور گفته می‌شود که جزوی از مجموعه آب‌های کرهٔ زمین است و سرحد آبی میان چند خشکۀ بزرگ کرهٔ زمین را می‌سازد. این کلمه گاهی به قسمت‌های بزرگی از آنچه اوقیانوس جهانی خوانده می‌شود، گفته می‌شود. کلمۀ بحر و اوقیانوس اکثراً به جای یکدیگر به کار برده می‌شوند امابحر نوعی از آب‌های شور است (غالباً بخشی از اوقیانوس جهانی) که به خشکه ها نزدیک است.اوقیانوس زمین بزرگترین اقیانوس سطحی تأیید شده سیاره‌های قابل رویت است. تقریباً ۷۱ درصد از سطح کره زمین را (که مساحتی حدود ۳۶۱ میلیون کیلومتر مربع را شامل می‌شود) آب‌های شور پوشانده‌اند که به طور کلی به چند اوقیانوس و تعدادی ابحار تقسیم می‌شوند. حجم کلی اوقیانوس‌ها حدود ۱٫۳ میلیارد کیلومتر مربع با عمق متوسط ۳۷۹۰ متر است. در اوقیانوس‌ها حدود ۲۳۰٬۰۰۰ گونهٔ جانوری شناخته شده وجود دارد، البته قسمت عمده‌ای از عمق اوقیانوس‌ها کشف نشده باقی‌مانده و تخمین زده می‌شود که بیش از دو میلیون گونهٔ جانوری آبزی وجود داشته باشد. منشأ اوقیانوس‌های زمین ناشناخته باقی مانده‌است، البته دانشمندان معتقد هستند که نخستین بار در دوران هادئن تشکیل یافته و ممکن است که منشأئی برای آغاز حیات در زمین بوده باشند. بیش از نیمی از این اوقیانوس‌ها دارای عمقی بالغ بر ۳۰۰۰ متر (۹۸۰۰ فوت) هستند. میزان شوری آب اوقیانوس‌ها غلظتی حدود ۳۵ نقطه از هزار را دارا هستند و در نزدیکی ابحار این غلظت شوری به میزان ۳۰ الی ۳۸ نقطه تغییر پیدا می‌کند.

کلمۀ اقیانوس از کلمۀ یونانی okeanus) Ωκεανός) گرفته شده‌است. در متون قدیمی‌تر زبان دری/فارسی به آن بحر مُحیط می‌گفتند بحر محیط به معنای «دریای دربرگیرنده (خشکه ها)» است.
در متون قدیمی‌تر، با اینکه از لحاظ نظری بحر محیط اقیانوسی محیط بر ربع مسکون به شمار می‌رفت، غالباً مراد از آن فقط اوقیانوس اطلس بود. در این متون، وقتی که بحر محیط به معنای اوقیانوس اطلس به کار می‌رود با بحر مُظْلِم یا بحر ظُلْمَة یا بحر ظُلُماتْ (دریای تاریکی) مترادف است و به شمال اوقیانوس اطلس اطلاق می‌شود و این اسامی از هوای نامساعد و مخاطرات آن اوقیانوس حکایت می‌کند.
لایه ها و عمق اوقیانو:
اقیانوس شناسان، اقیانوس را بر اساس ویژگی‌های فیزیکی و زیست‌شناسی تقسیم‌بندی می‌کنند. لایهٔ لجه شامل همهٔ قسمت‌های باز اوقیانوس می‌شود و خود می‌تواند بسته به عمق یا فراوانی نور به زیر لایه‌هایی تقسیم کردد. بخش نورگیر از سطح آب تا ژرفای ۲۰۰ متری را شامل می‌شود. این لایه‌ای است که امکان فتوسنتز در آن وجود دارد و از همین جهت بیشترین گونهٔ جانوری را داراست. از آنجا که گیاهان به فتوسنتز نیاز دارند، زندگی در پایین‌تر از این ژرفا باید به یک منبع دیگر وابسته باشد. در بخش بی نور این منبع می‌تواند ریزش آبزیان یا مجراهای گرمایی درون آب باشد. قسمت لجه‌ای بخش نورگیر را برلجه می‌گویند. قسمت لجه‌ای بخش نورگیر خود می‌تواند به زیر لایه‌هایی بر حسب دما تقسیم گردد. میان لجه قسمت بالایی را تشکیل می‌دهد. مرز پایینی آن را دما شیب °۱۲ تشکیل می‌دهد که در مناطق گرمسیری حدوداً در ژرفای ۷۰۰ تا ۱۰۰۰ متری است. ناحیهٔ بعدی ژرف لجه است که در محدوده دمایی ۱۰ تا ۴ درجه سانتیگراد قرار گرفته و معمولاً ۱۰۰۰ تا۴۰۰۰ متری را شامل می‌شود. بالای صفحهٔ مغاک، لایهٔ مغاک قرار گرفته که مرز پایینی آن در ژرفای ۶۰۰۰ متری قرار گرفته‌است. آخرین لایه زیر مغاک است که گودال‌های بستر اوقیانوس را شامل می‌شود. این لایه در ژرفای ۶۰۰۰ تا ۱۱۰۰۰ متری قرار گرفته‌است. به موازات بخش بی نور لجه، بخش بی نور دریابن نیز قرار داردکه از سه ناحیه عمیق بستر دریا تشکیل شده‌است.

ویکی پیدیای هندی و فارسی