​زبان اُردو زبان مکالموی و ملی کشور پاکستان و یکی از جملۀ  ۲۲ زبان ملی در هندوستان بشمار میرود. از نظر تعداد تکلم کنندگان،  زبان اردو بیستمین زبان جهان است. این زبان از خانوادهٔ زبان‌های آریائی و هندی میباشد و از لحاظ ریشه شناسی به زبان دری نزدیک تر است. زبان‌های هندی و اردو در واقع دو لهجه از زبان هندوستان (هندی-اردو) هستند. اردو و هندی برای تکلم کنندگان هر دو لهجه قابل فهم هستند و شباهتشان از لحاظ واج‌شناسی و دستور به اندازه‌ای است که بیشتر زبان‌شناسان آنها را یک زبان واحد می‌دانند. اردو لهجه ای از این زبان است که در پاکستان رائج است، با الفبای دری-عربی تحریر می‌شود، و مملو از کلمات تخصصی و ادبی دری و عربی است. اما هندی لهجه ای است که در هند رائج بوده  و با خط و الفبای دیواناگری تحریر می‌شود و در انتخاب کلمات تخصصی و ادبی بر زبان سانسکریت تکیه می‌کند. زبان واحد هندی از لحاظ مجموع متکلمین  چهارمین زبان جهان بشمار میرود. اردو زبان مادری کمتر از هشت درصد مردم پاکستان است، اماتقریباً نود درصد مردم این کشور اردو را میدانند و می‌توانند به این زبان صحبت کنند.

دری باستان و دری میانه میانه بر زبانهای تمدن حوزه رود سند اثرات زیادی داشته است. بعضی معتقدند فصل مشترک زبانهای تمام این منطقه سانسکریت است که در حال حاضر رو به انقراض است. زبان دری اثرات زیادی بر سائر زبانهای همسایه گذاشته است بخصوص بر زبانهای هندی - اردو - عربی- کردی و  ترکی.
الفبای اردو بر پایه الفبای زیبا دری بنیان نهاده شده که با اضافت چهار حرف دیگر به الفبای دری تشکیل گردیده است. این چهار حرف عبارت‌اند از: ٹ، ڈ، ڑ، ے. حرف هٔ دوچشمه نیز در اردو با قلمی دیگر به‌صورت: هـ نمایش داده می‌شود.
از نظر دستور زبان بیشتر مانند دستور زبان دری میباشد. برای نمونه در این زبان افعال در پایان جملات می‌آیند. مانند زبان دری دارای حرف تعریف نبوده و گاهی کلمۀ یک پیش از اسماء رول حرف تعریف را بازی میکند.
تا پیش از دوران تیموریان زبان دری در شبه قاره هند، به عنوان زبان داد و ستد فراگیر شده بود.  پس از آنکه نوادگان تیمور لنگ، امپراتوری مغولی هند یا گورکانیان هند را ایجاد کردند زبان دری زبان رسمی این امپراطوری بزرگ شد. در سده‌های ۱۰ و ۱۱ میلادی، سربازان زیادی به ناحیه سند آمدند که به زبان‌های دری ، ترکی، عربی و ... سخن می‌گفتند. در طول سالیان دراز از آمیزش این زبان‌ها با هم و با زبان محلی مردم، زبان اردو فراگیر شد. اردو یک کلبمۀ ترکی بوده  به معنی لشکر است و بیانگر زبانی است که در میان سربازان رائج شد.
آثاری که به اردو تألیف شده : گلشن هندتألیف لطف علی (1801 م .). مقدمه بر باغ و بهار تألیف میرامن (1802 م .). محبوب الزمن تألیف عبدالجباردر دو مجلد (1870 م .). آب حیات تألیف آزاد. شعرالهند تألیف عبدالسلام در دو مجلد. شعر و شاعری تألیف حالی (1896). خمخانه ٔ جاوید تألیف سری رام در چهار مجلد (ناتمام از 1908 بطبع آن آغاز شده ). آب بقا تألیف جعفر علی (1918). سیرالمصنفین تألیف یحیی در دومجلد (1924 - 1928). جلوه ٔ خضر تألیف صفیر بلگرامی . دکن مین اردو (اردو در دکن ) تألیف هاشمی (1926). ارباب نثر، تألیف سیدمحمد(1927)- اردوکی اسالیب بیان (اسالیب بیان در اردو) (1927). و اردو شاه پاری (1929) تألیف قادری . اردوی قدیم تألیف شمس اﷲ (1927)تألیف هَ .م . شیرانی (1928) و مخصوصاً نامه ٔ سه ماهه ٔ اردو که توسط انجمن ترقی اردو منتشر میشود. رجوع بمقاله ٔ اردو بقلم عبدالحق در دائرةالمعارف اسلام شود.