​ریشۀ کلمۀ ارابه از زبان ترکی است که به صورت آرابا، مرکب از آرا+با تلفظ می شود. "آرا" به معنی فاصله، و "با" ضمیر و به معنی فاصله پیماست. از کلمۀ آرا بسیاری کلمات و اسم ها ساخته شده، همانند آرال، اسم بحیره، و آران، اسم مکان در قفقاز جنوبی، و آراماغ، به معنی جستجو کردن و...

  بعضی ها به ارابه  عراده هم می گویند که این اصطلاح از کلمۀ عرابۀ مصری ها آمده است، عرابه ٔ مصریان شامل صندوقی بود که بر تیره ای از چوب یا آهن قرار داشت . چرخهایش نیز مانند چرخهایکنونی تیر دار نبود بلکه قطعه چوبی را مدور میکردند استوانه شکل نظیرقسمتی از تنه ٔ درخت و بجای چرخ  یا ارابه استعمال مینمودند.

در زمان سلف نه تنها برای جنگ بلکه برای مقاصدی بار بری و سپورت هم استعمال میشد مثلاً در بازیهای یونانیان و رومیان نیز  مورد استعمال بود و اولین دفعه که در کتاب مقدس نام عرابه برده شده است در حکایت حضرت یوسف ع است پس از آن درباره ٔ خروج بنی اسرائیل از مصر آمده است و نخستین کس که آن را در عساکر اسرائیل داخل نمود حضرت داود ع بود و نظام حضرت سلیمان ع  نیز دارای عرابه ها بود و شهرهای حصار داری برای آنها مقرر داشت از آن پس یکی از ملزومات عسکریه گردید و آنچه از آیات کتاب مقدس مستفاد میشود اسب عرابه و خود عرابه را از  سرزمین مصر آورده اند.

به اهتمام مسعود فارانی